موسیقی موجب بی‌غیرتی است.
موسیقی موجب بی‌غیرتی است.
امام صادق(ع) فرمودند:
«إِنَّ شَیْطَاناً یُقَالُ لَهُ الْقَفَنْدَرُ إِذَا ضُرِبَ فِی مَنْزِلِ الرَّجُلِ أَرْبَعِینَ صَبَاحاً بِالْبَرْبَطِ وَ دَخَلَ عَلَیْهِ الرِّجَالُ وَضَعَ ذَلِکَ الشَّیْطَانُ کُلَّ عُضْوٍ مِنْهُ عَلَى مِثْلِهِ مِنْ صَاحِبِ الْبَیْتِ ثُمَّ نَفَخَ فِیهِ نَفْخَةً فَلَا یَغَارُ بَعْدَ هذا حَتَّى تُؤْتَى نِسَاؤُهُ فَلَا یَغَارُ.» (کافی، ج5، ص536)
«همانا شیطانی هست به نام قَفَندَر، که هر گاه در منزل مردی، چهل روز بَربَط نواخته شود و مردانی داخل شوند در آن منزل، آن شیطان، هر کدام از اعضای خود را بر عضو مشابه آن مردِ صاحبِ خانه قرار می‌دهد، سپس در آن می‌دمد، در نتیجه غیرت نمی‌ورزد بعد از آن؛ حتّی اگر بر زنان او (همسرش و دخترش و مادرش و خواهرش و ... ) تجاوز کنند، باز غیرتش ظاهرش نمی‌شود.»
توضیح:
بَربَط، نوعی ساز زهی است شبیه گیتار و بسیار شبیه به عُود. در اشعار حافظ، از بربط و عود، فراوان یاد شده است.
طبق این حدیث، کسی که چهل روز در خانه‌اش بربط یا هر ساز مشابه آن نواخته شود، شیطانی بر او مسلّط شده، در او حلول می‌کند؛ طوری که هر عضو آن شیطان، بر مشابه همان عضو آن مرد، منطبق می‌شود؛ و از آن پس، آن مرد، غیرت را از دست می‌دهد؛ طوری که اگر در مقابلش، ناموسش را هم هتک حرمت کنند، غیرتش نمی‌جنبد.
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (ع) قَالَ:
«إِذَا أُغِیرَ الرَّجُلُ فِی أَهْلِهِ أَوْ بَعْضِ مَنَاکِحِهِ مِنْ مَمْلُوکِهِ فَلَمْ یَغَرْ وَ لَمْ یُغَیِّرْ بَعَثَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ إِلَیْهِ طَائِراً یُقَالُ لَهُ الْقَفَنْدَرُ حَتَّى یَسْقُطَ عَلَى عَارِضَةِ بَابِهِ ثُمَّ یُمْهِلَهُ أَرْبَعِینَ یَوْماً ثُمَّ یَهْتِفَ بِهِ إِنَّ اللَّهَ غَیُورٌ یُحِبُّ کُلَّ غَیُورٍ فَإِنْ هُوَ غَارَ وَ غَیَّرَ وَ أَنْکَرَ ذَلِکَ فَأَنْکَرَهُ وَ إِلَّا طَارَ حَتَّى یَسْقُطَ عَلَى رَأْسِهِ فَیَخْفِقَ بِجَنَاحَیْهِ عَلَى عَیْنَیْهِ ثُمَّ یَطِیرَ عَنْهُ فَیَنْزِعُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ مِنْهُ بَعْدَ ذَلِکَ رُوحَ الْإِیمَانِ وَ تُسَمِّیهِ الْمَلَائِکَةُ الدَّیُّوثَ.»
«اگر مردى درباره‌ی خانواده یا همبستران حلال (کنیزان) خویش در جایى که غیرتمندى لازم است غیرت به خرج نداد و اوضاع را بر پایه‌ی عفاف تغییر نداد، خداوند پرندهاى به نام قفندر را می‌فرستد که در پاشنه‌ی در خانه‌اش می‌نشیند، آنگاه چهل روز او را مهلت می‌دهد سپس بر او بانگ می‌زند که خداوند غیور است و هر غیورى را دوست می‌دارد. پس اگر مرد، غیرت به خرج داد و بر وضع موجود برآشفت و آن را دگرگون ساخت (که هیچ)، وگرنه به پرواز درمی‌آید تا بر سر مرد بنشیند و با دو بالش بر دو چشمش می‌زند سپس پرواز می‌کند. از آن پس، خداوند روح ایمان را از آن مرد می‌گیرد و فرشتگان، او را دیّوث (ناموس فروش) می‌نامند.»
توضیح:
از کنار هم نهادن این این دو حدیث معلوم می‌شود که وقتی در خانه‌ای موسیقی نواخته می‌شود، مرد آن خانه، از همان لحظه، بی‌غیرت تلقّی می‌شود. اگر چهل روز به این بی‌غیرتی ادامه داد، آن حالت، برای او ملکه می‌شود و چنین کسی تبدیل می‌شود به دَیّوث.
هر دو حدیث، از نظر سندی موثّق و معتبر هستند.
عَنْ أَبِی دَاوُدَ الْمُسْتَرِقِّ قَالَ:
«مَنْ ضُرِبَ فِی بَیْتِهِ بَرْبَطٌ أَرْبَعِینَ یَوْماً سَلَّطَ اللَّهُ عَلَیْهِ شَیْطَاناً یُقَالُ لَهُ الْقَفَنْدَرُ فَلَا یَبْقَى عُضْوٌ مِنْ أَعْضَائِهِ إِلَّا قَعَدَ عَلَیْهِ فَإِذَا کَانَ کَذَلِکَ نُزِعَ مِنْهُ الْحَیَاءُ وَ لَمْ یُبَالِ مَا قَالَ وَ لَا مَا قِیلَ فِیهِ.» (کافی، ج6، ص434)
«هر کسی که در خانه‌اش چهل روز بربط نواخته شود، خداوند شیطانی را بر او مسلّط می‌کند به نام قفندر؛ پس عضوی از اعضای او نمی‌ماند مگر آن‌که شیطان بر آن می‌نشیند. پس وقتی چنین شد، حیاء از او کَنده می‌شود و از آن پس باکی ندارد که چه می‌گوید و چه در موردش گفته می‌شود.»
توضیح:
یعنی هر سخن زشتی را می‌گوید و از اینکه در موردش سخنان زشت گفته شود، باکی ندارد. حتماً خودتان هم افرادی را دیدید که زشت‌ترین جملات بی‌ناموسی را بر زبان می‌آورند و اگر دیگری هم مشابه همان کلمات را در مورد خود آنها و ناموسشان بر زبان آورد، ناراحت نمی‌شوند. بلکه این گونه افراد، به آسانی باهمدیگر، شوخی‌های زشت ناموسی می‌کنند.
